powierzchnia falowa
Encyklopedia PWN
powierzchnia będąca zbiorem punktów przecięcia się sąsiadujących promieni świetlnych (stycznych do niej) należących do jednej wiązki, które wyszły z jednego punktu pod różnymi kątami i zostały przez układ opt. załamane (diakaustyka) lub odbite (katakaustyka);
orbital
funkcja falowa ψ opisująca stan jednego elektronu, zależna od współrzędnych ([łac. orbita ‘koleina’, ‘droga’],
) określających jego położenie w atomie (orbital atomowy), cząsteczce (orbital molekularny, orbital cząsteczkowy) lub krysztale.
fale mech., które rozchodzą się w ośrodku materialnym w wyniku działania sił sprężystości związanych z odkształceniami objętości (ściskaniem i rozciąganiem) i postaci (ścinaniem) elementów ośrodka (fale mechaniczne);
francuski inżynier i fizyk.
matematyk, astronom i fizyk holenderski.
zasada wyjaśniająca mechanizm rozchodzenia się fal;
